دست نیاز باد

آهسته موی تو گشاد

زلف سیاه خط کشید بر صفحه رخت

گوی که گرگ گشنه ای بر روی برف تازه پا نهاد

آن باد رهگزر از عطر موی تو گرفت

هرجا که رفت بوی مشک داد

این باد زنده باد.

Дасти ниёзи бод

Охиста муи ту кушод

Зулфи сиёх хат кашид бар сафхаи рухат

Гуи ки гурги гушнае бар руи барфи тоза по ниход

Он боди рахгузар аз атри муи ту гирифт

Харчо ки рафт буи мушк дод-

Ин бод зинда бод

Вақте ки ҳолам хуб нест
Неку нигар, ҳатто Зулолам хуб нест
Дар вожаҳо табхолҳо, ритме надорад ҳарфи ман
Бар пурсишам дар Фейсбук посух не, яъне саволам хуб нест
Астоменофин" мехурам, шояд ки дар худ гум шавам"
Ойина бишкастам - висолам хуб нест
Фикру хаёлам хуб нест

وقتی که حالم خوب نیست
نیکو نگر، حتی زلالم خوب نیست
در واژه ها تبخال ها،رتمی ندارد حرف من
بر پرسشم در "فیسبوک" پاسخ نی،یعنی سوالم خوب نیست
"استومینوفین" می خورم،ساید که در خود گم شوم
آیینه بشکستم – وصالم خوب نیست
فکر و خیالم خوب نیست

کتاب فروش پیر
به قید رفته ها اسیر
نگاه او ز پشت پنجره به کوچه ها
به جستجوی ازدهام گم شده چو آب در کویر
کتاب ها به زیر پرده ی غبار بی توجهی چو در قفس
ز چشم این زمانه ناپدید و زار و مظلوم و حقیر
دریغ روز های رفته در بخار اشک
به شیشه های پنجره حریر
بیا، سبق بگیر

Китобфуруши пир
Ба қайди рафтаҳо асир
Нигоҳи у зи пушти панчара ба кучаҳо
Ба чустучуи издиҳоми гумшуда чу об дар кавир
Китобҳо ба зери пардаи ғубори бетаваччуҳй чу дар қафас
Зи чашми ин замона нопадиду зору мазлуму ҳақир
Дареғи рузҳои рафта дар бухори ашк
Ба шишаҳои панчара ҳарир
Биё, сабақ бигир

خنده ای تقدیم کرد

لب به لب بفشرد و یک تعظیم کرد

همچو نور ماه شبرو سایه روشن آفرید

گیسوان را مشک داد و "جیم" کرد

عشق را تکریم کرد

Хандае такдим кард

Лаб ба лаб бифшурду як таъзим кард

Хамчу нури мохи шабрав соярушан офарид

Гесувонро мушк доду "чим"кард

Ишкро такрим кард

Ало, салом

تو دیر آمدی، سلام

ولی عجب دلیر آمدی، سلام

ز بیشه های دام وبندِ دستِ تشنه ی حوس

رهیده، باغرور و باوقار همچو شیر آمدی، سلام

فرشته ای، بدن را بهشته ای و تشنه ی محبت و نوازشی

که از غم و فراق ورنج ویاس وغصه سیر آمدی، سلام

مرا ز من ربوده ای و بر وجود من تو چون

بهاری در کویر آمدی، سلام

چو میر آمدی، سلام.

Ту дер омадй, салом

Вале ачаб далер омадй, салом

Зи бешаҳои дому банди дасти ташнаи ҳавас

Раҳида, боғуруру бо виқор ҳамчу шер омадй, салом

Фариштайи, бадонро биҳиштайи ва ташнаи муҳаббату навозишй

Ки аз ғаму фироқу ранчу яъсу ғусса сер омадй, салом

Маро зи ман рабудаи ва бар вучуди ман ту чун

Баҳор дар кавир омадй, салом

Чу мир омадй, салом

دوباره آمدی، سلام

چو شب فرا رسید

قرابت دو لب فرا رسید

ستاره ها و کهکشان نظاره گر شدند

که در زمین بیکران شهامتی عجب فرا رسید

فراق و دوری از میانه پر کشید و رفت

و بزم تاب و تب فرا رسید

طرب فرا رسید

Тараб

Чу шаб фаро расид
Каробати ду лаб фаро расид
Ситорахову Кахкашон назорагар шуданд
Ки дар замини бекарон шахомате ачаб фаро расид
Фироку дурй аз замона пар кашиду рафт
Ва базми тобу таб фаро расид
Тараб фаро расид

عشق از نگاه

از رقص نا عیان دود آه

از باده ای که بی صدا ولی روان

می ریزد از سبوی چشم های آبی و سیاه

بر جام قلب ها آغاز، آغاز می شود، تا برگ و باد و آب و خاک

از یُمن او همه شوند همچون مسافران ماه

این عشق پاک زندگانی زنده باد

او هستی را جلال و جاه

هم یک سپاه

Ишқ аз нигоҳ

Аз рақси ноаёни дуди оҳ

Аз бодае, ки бе садо вале равон

Мерезад аз сабуи чашмҳои обиву сиёҳ

Бар чоми қалбҳо, оғоз мешавад, то баргу боду обу хок

Аз юмни у ҳама шавад ҳамчун мусофирони моҳ

Ин ишқи поки зиндагонй зинда бод

У ҳастиро чалолу чоҳ

Ҳам як сипоҳ

الا یا ایها الساقی

بگیر من را وُ در رود شراب انداز

و در مستی ز خود بیگانه ام کن ،تا که بعد از این

رسم بر ساقی اصلی وُ می خواهم

و حل سازم مشکل ها

الا یا ایها الساقی

بیا لبریز کن این جام جمشیدی

دمی با یاد  دارا  وُ  فلات  آریان  گرییم

که با آن قدرت و شان و جلال خود

فرو رفتند در گل ها

الا یا ایها الساقی

در میخانه بکشا، پیر ما آمد

بیا،مغبچه شد خسته ز آمال خیابانی

ورا از نو به کوی می کشان آریم

که یابد راه منزل ها

الا یا ایها الساقی

مگو پیمانه سر آمد،که تاکستان

هنوز انگورها دارد،کُلالی کوزه می سازد

و جام جم به حکم چرخه ی تاریخ

به گردش هست چون دل ها

Ало ё айю ҳа соқй

Бигир манрову дар руди шароб андоз

Ва дар мастй зи худ бегонаам кун, то ки баъд аз ин

Расам бар соқии аслию май хоҳам

Ва ҳал созам мушкилҳо

Ало ё айю ҳа соқй

Биё, лабрез кун ин чоми Чамшедй

Даме бо ёди Дорову фалоти Ориён гирйем

Ки бо он қудрату шаъну чалоли худ

Фуру рафтанд дар гилҳо

Ало ё айю ҳа соқй

Дари майхона бикшо,пири мо омад

Биё, муғбача шуд хаста зи омоли хиёбонй

Варо аз нав ба куи майкашон орем

Ки ёбад роҳи манзилҳо

Ало ё айю ҳа соқй

Магу паймона сар омад,ки токистон

Ҳануз ангурҳо дорад,кулолй куза месозад

Ва Чоми Чам ба ҳукми чархаи таърих

Ба гардиш ҳаст чун дилҳо

 "باید فراموشت کنم"

فریادرا چون حلقه در گوشت کنم

یاد تو را بیرون کنم از تار و پود خاطرم

در عالم متروکه ای چون مرتدی با غم هماغوشت کنم

بیرون شوم از بند تو و- از نو بسازم خویش را تا در جهان بیش و کم

با آن همه دارندگی بیچاره و یک خانه بردوشت کنم.

نه،نه، مبادا اینچنین، من بی تو هیچم، هیچ،هیچ

مستانه آ، با بوسه گلپوشت کنم

چون جام می نوشت کنم

Бояд фаромушат кунам

Фарёдро чун халқа дар гушат кунам

Ёди туро берун кунам аз тору пуди хотирам

Дар олами матрукае чун муртаде бо ғам хамоғушат кунам

Берун шавам аз банди Ту в-аз нав бисозам хешро, то дар чаҳони бешу кам

Бо он ҳама дорандагй,бечораву як хонабардушат кунам

На,на! Мабодо инчунин,ман бе Ту ҳечам,ҳеч, ҳеч

 Мастона о, бо буса гулпушат кунам

 Чун чоми май нушат кунам

صبح دمیده است

و روز نو ز رَه رسیده است

شمیم یاد دلبری چو عطر اختران

به مویه-مویه های عالم سکوت من دویده است.

درخت بی نوای پیکرم جوانه ها زده به شاخ برگ تر

نوید سبز بودنم دگر ز باغ ها رسیده است

بنفشه زار گشته دل به موسم خزان 

و عالم نوین خریده است

کسی ندیده است.

Субҳ дамидааст

Ва рузи нав зи раҳ расидааст

Шамими ёди дилбаре чу атри ахтарон

Ба муя-муяҳои олами сукути ман давидааст

Дарахти бенавои пайкарам чавонаҳо зада, ба шоху барги тар

Навиди сабз буданам дигар зи боғҳо расидааст

Бунафшазор гашта дил ба мавсими хазон

 Ва олами навин харидааст

Касе надидааст

بهشت

اردو زده

با لاله در یاله

لب جو سبزه رقصان است

نسیم و عطر می پیچند با هم

به صحرا ابر می گیرید

و من با یاد تو

اردو زدم

بی تو

Биҳишт

آه، باران!

آمده از راه باران،

تا بشویاند غبار از صورتم

پنجه اش با پنجه های مادرم همراه، باران.

آبشار گیسوانش پشت شیشه همچو زلفان فرشته،

از  مزار  والدان  در  قطره ها  آورده  با  خود  گوئیا  ارواح،  باران.

این شبی که قلب من چون آسمان ابری درخودگریه می کرد

می کشد من را ز عمق چاه سوی ماه، باران.

در رکاب ناله ی خود روح من را

می برد چون کاه، باران،

آه... باران!

Оҳ борон

Омада аз роҳ борон

То бишуёнад ғубор аз руи ман

Панчааш бо панчаҳои Модарам ҳамроҳ, борон

Обшори гесувонаш пушти шиша ҳамчу ангушти фаришта

Аз мазори волидон дар катраҳо оварда бо худ гуиё арвоҳ, борон

Ин шабе, ки қалби ман чун осмони абрй дар худ гиря мекард

Мекашид манро зи умқи чоҳ суи моҳ борон

Дар рикоби нолаи худ руҳи манро

Мебарад чун коҳ, борон

Оҳ...борон

آه من زندانی است

رد پایش چین در پیشانی است.

می کنم غم را پرس در خون و در رگ های خود

جسم من تندیس این قربانی است،

سایه ی حیرانی است.

Оҳи ман зиндонй аст

Изи пояш чин дар пешонй аст

Мекунам ғамро пресс дар хуну дар рагҳои худ

Чисми ман тандиси ин қурбонй аст

Сояи ҳайронй аст

Шоири шеъри зулолам

Ҳарфҳою вожаҳоям шарҳи ҳолам

Мисраҳоям обшорон,ҳар ҳичо чун мавчи об

Байтҳои зина зина ҳам вучудам ҳам заволу ҳам камолам

Нек бингар шеъри ман чун акси дил ё қатра аст

Яъне ман дур аз фазои қилу қолам

Посухи садҳо саволам